Andere blogs

Dit blog is inactief.


Volg mijn actieve blog op http://lagerweijtjestoronto.blogspot.com/

Of lees mijn inactieve blogs;

http://sawadeelaos.blogspot.com/
(filmen commercial voor Sawadee in Laos)

http://reizenmethans.blogspot.com/
(rondreis door Florida met het gezin)

The final (Longyearbyen maandag 21 juni)

Na het nodige gefeest in de bar, inclusief polonaise over het achterschip onder een mooi middernachtzonnetje, kwamen we vanochtend in Longyearbyen aan. Daar wachte nog een laatste verrassing. Voor het eerst was het echt slecht weer met harde wind, regen en wilde zee. Op zich geen probleem, echter het enige landingsdock in Longyearbyen was bezet. Dus moesten we met een houten kop in zodiacs naar de kant. En uiteraard had ik alle waterdichte kleding in de koffer opgeboren, want die hadden we nauwelijk nodig gehad...... Inmiddels ben ik gelukkig weer opgedroogd en zit in de lobby van het hotel te wachten op de transfer naar het vliegveld. Want ik zal goed naar dochtertje Aimee van twee luisteren, die mij vanochtend aan de telefoon een duidelijke opdracht gaf: “mijn pappa, ga vliegtuig, thuis. Nu!”.

Voor geeks en freaks: de weer-oorlog.

Mooi dat er een historicus (“Scotty”) aan boord is. Behalve het vertellen van boeiende verhalen over poolexpedities kan je hem uiteraard ook vragen stellen. Wat mij opviel toen ik zelf in de geschiedenis van Spitsbergen dook, is dat in de boekjes weinig tot niets over de rol van Spitsbergen in de tweede wereldoorlog staat. Eerste reactie zou zijn: te koud, te afgelegen, niemand maakte zich druk om Spitsbergen. Maar als je goed kijkt heeft Spitsbergen wel een strategische ligging: de 550km zeestraat tussen Spitsbergen en het vaste land van Noorwegen was de doorgang voor de Moermansk-konvooien, toen Rusland aan het infuus hing en op omvallen stond.


Zowel de eerste reactie (te afgelegen) als de opmerking over de strategische ligging blijken na een gesprek met Scotty correct te zijn. Spitsbergen is nooit onder Duitse bezetting gekomen, maar de Duitsers hebben wel geprobeerd weerstations op afgelegen plaatsen te bouwen. De weerberichten waren bijzonder belangrijk om de aanvallen op de konvooien te plannen. Dus de Engelsen en Noren (en op Groenland de Denen en Amerikanen) deden hun best om de weerstations op te sporen en te vernietigen. Waarop dan weer een U-boot langskwam om als wraak de weerstationnetjes van de geallieerden te vernietigen. Dit staat bekend als de weer-oorlog (“Weather Wars”). Tot zover geek & freak berichtjes.

Laatste uitstapje in Magdalenefjorden (Zondag 20 juni)

Vanochtend stond het laatste uitstapje op het programma. We dalen inmiddels de westkust van Spitsbergen af naar het zuiden. Doel voor het uitstapje was Magdalenefjorden.


We maakten eerst met de zodiacs een “culturele” landing op een plek waar ooit een wasvisvaarders-stationnetje bestond, met ovens en een eigen begraafplaatsje. Dit is van grote historische waarde, want het zijn uiteindelijk de walvisvaarders die in de 17e en 18e eeuw Spitsbergen op de kaart hebben gezet. Er valt echter niet meer te zien dan een hoop stenen, dus echt spannend was dit bezoekje niet.

Met de zodiacs gingen we verder naar een gletsjer in dit fjord. We konden redelijk dichtbij komen wat uiteraard spectaculair is. Daarna stopten we bij een strandje, niet om te zwemmen maar weer eens een wandeling te maken. Een mooie wandeling, alleen moesten we vrij snel terug toen we ca 1 meter wegzakten in de sneeuw.

Zijn die uitstapjes wel veilig in een gebied met zoveel ijsberen? Het is interessant om te bekijken hoe professioneel het Quark team alles aanpakt. Het lijkt net een militaire operatie. Als eerste landt altijd een zodiac met alleen personeel. Twee personen met geweren bekijken snel of het gebied veilig is en nemen vervolgen een stuk verder uitkijkposten in. Zij zijn verantwoordelijk voor het veilig houden van het landingsgebied en de zodiacs. Vervolgens worden de wandeling geleid in kleinere groepen door een gids vooraan, uiteraard met geweer, en een gids achter, jawel ook bewapend. “Leuk” zei iemand tegen mij aan boord, “maar jij neemt wel risico door in een kleine kayak te gaan want ijsberen kunnen zeer goed zwemmen”. Ook hier is echter aan gedacht. De kayakgids heeft in haar kayak ook een geweer in een waterdichte koker. En net buiten gehoorafstand werden wij de hele tijd gevolgd door iemand in een zodiac, jawel, ook bewapend. Nu zijn wapens alleen voor de echte noodgevallen: het Quark team probeert problemen te voorkomen door vooral heel goed te blijven kijken en de omgeving te scannen.

Een groter gevaar is wellicht de kou en het water. En ook hier zijn de Quark medewerkers bijzonder scherp op. Zonder zwemvest of goede warme kleding wordt je geweigerd bij het verlaten van het schip. En voor de kayakkers hebben ze uitstekende drysuits aan boord.

Dus: je voelt je volledig veilig bij alle uitstapjes. De medewerkers zijn de hele tijd met je veiligheid bezig. En dat is ook een voordeel van Quark: er zijn relatief veel medewerkers per passagier, allen zeer ervaren en deskundig.

Liefde & polar plungen (Liefdefjorden, Zaterdag 19 juni)

Het fjord waar we ’s middags in kwamen heeft de toepasselijke Nederlandse naam Liefdeflorden. Waarschijnlijk ooit de naam van een Nederlands schip, maar toepasselijk omdat het een gebied is om verliefd op te worden. Dit is echt het mooiste stukje landschap hier in Spitsbergen: mooie ruige rots-bergen aan beide kanten, een aantal gletsjers en pakijs aan het einde van het fjord. Maar het werd nog beter dankzij het weer: de wind ging compleet liggen en het zonnetje brak eindelijk weer eens goed door. Gevolg was een blauwe hemel, met wat kleine oplossende wolkjes rondom de toppen van de bergen en een spiegelgladde zee. Het plaatje was onbeschrijvelijk mooi – gelukkig dat er zoiets bestaat als een fototoestel.


En door dit prachtige plaatje mochten we kayakken. Kan niet beter. Geen wind, geen stroming, geen geluid. Alleen het spletsen van de paddels, het geluid van de vogels die naast je het water induiken op zoek naar vis, en af en toe het dreigende gekraak van de gletsjers op de achtergrond. En om het dan af te maken: het spetteren van een zeehond die plotseling naast je kayak opdook. Heb je het totaalplaatje? Onvergetelijk! Ongeloofelijk!

Dit en het zien van ijsberen in het wild maakt dit de perfecte dag. Gelukkig dat de cruise nog maar één dag duurt, want mooier kan niet. Maar goed, de dag moest op een onvergetelijke manier afgesloten worden. Dus melde ik me aan voor de polar plunge, een soort nieuwjaarsduik maar dan erger. Samen met vier andere dapperen (de belangstelling was beperkt) werden we naar een ijsvrij strandje gederigeerd. Zwembroek aan en rennen maar!

Mijn taktiek was simpel: zo hard mogelijk het water inrennen zodat je niet meer kunt stoppen. En dit is ook volgens mij DE taktiek, want op het moment dat je totaal in het waterduikt gaat er maar één signaal in je hersenen om: “eruit, eruit, eruit, eruit. nu. nu nu”. Maar dankzij dit en het kayakken wordt ik wel een tv-ster in Australie. Want er is een filmploeg uit Australie aan boord die een reisprogramma maakt. Zeg maar de Floortje Dressink uit Australie, maar dan is die Floortje twee meter groot, ruim 150 kg zwaar en heeft een snor. Maar goed, behalve dat ze een tijdje beelden schoten van mijn kayakkunsten werd ook het plungen door ze gefilmd en probeerden ze een interview af te nemen toen ik het strand weer opstormde. Ik hoop maar dat er iets zinnigs is uitgekomen.....

Polarbear, PB, Peebees, Big Yellow Fellow, Bear, Béééééééééér (Worsleyneset, Zaterdag 19 juni)

Eindelijk waar veel mensen inclusief de expeditieleider “Dutch” op aan het wachten waren: ijsberen. En niet één maar meerdere (een stuk of vijf). We zagen ze voor het eerst één voor één vanaf de brug terwijl we langs een relatief laag stukje land gingen. Later bekeken we twee van dichtbij door middel van de zodiacs. In het begin lagen we nog best ver uit de kust omdat één beer aan het zwemmen was. Toen deze aan land was gekomen konden we iets dichterbij sluipen, ook al werd een respectabele afstand gehouden. Prachtig om ze in het wild te zien! Opvallend is dat ze niet zo wit zijn als sneeuw: ze zijn meer offwhite, een beetje geelig, zodat je ze vrij goed kunt onderscheiden. En vandaar één van de vele bijnamen, big yellow fellow.

Vandaag voetbalt het Nederlands elftal tegen Japan. Helaas krijgen we daar niets van mee, hopelijk kan Isabelle de uitslag mailen voor 21.00 vanavond wanneer de communicatiemogelijkheden gesloten worden (in verband met het opmaken van de rekening, uiteraard blijven we in het geval van nood bereikbaar). We kunnen elke ochtend de uitslagen lezen in een krantje dat ze printen. Ik mag zeggen dat de uitslagen tot nu toe behoorlijk verrassend zijn. En wat leuk om te lezen dat Robert Gesink het zo goed doet in de Ronde van Zwitserland. Ben benieuwd of we al een regering hebben?

Kayakken en BBQ bij Zeipelbukta (vrijdag 18 juni)

Weer een klein stukje terug naar het zuiden, maar nog steeds boven de 80 graden NB, hadden we weer de keuze tussen een zodiac cruise of kayakken. Het werd kayakken, maar wel met een extra laagje kleding en inmiddels drie paar sokken. Ik kreeg het niet koud, dus bleek het gezegde van de expeditieleider toch weer waar: “Er bestaat niet te koud weer, wel niet warm genoeg aangekleed”.


Het kayakken was wederom fantastisch. Langs stijle rotshellingen en rotsen met een dikke laag ijs. Door het pakkijs. En met een dreigende lucht waar plotseling het zonnetje probeerde door te breken, wat een paar prachtige plaatjes opleverden.

Om het doorbreken van de 80 graden NB goed te vieren had het Quark team ’s avonds een echte BBQ georganiseerd op het achterdek, inclusief vrolijke tropische muziek, een buitenterrasje en gluhwein. Heel raar, dik aangekleed met ijsvlaktes op de achtergrond, maar ook heeeeeel leuk!