The final (Longyearbyen maandag 21 juni)

Na het nodige gefeest in de bar, inclusief polonaise over het achterschip onder een mooi middernachtzonnetje, kwamen we vanochtend in Longyearbyen aan. Daar wachte nog een laatste verrassing. Voor het eerst was het echt slecht weer met harde wind, regen en wilde zee. Op zich geen probleem, echter het enige landingsdock in Longyearbyen was bezet. Dus moesten we met een houten kop in zodiacs naar de kant. En uiteraard had ik alle waterdichte kleding in de koffer opgeboren, want die hadden we nauwelijk nodig gehad...... Inmiddels ben ik gelukkig weer opgedroogd en zit in de lobby van het hotel te wachten op de transfer naar het vliegveld. Want ik zal goed naar dochtertje Aimee van twee luisteren, die mij vanochtend aan de telefoon een duidelijke opdracht gaf: “mijn pappa, ga vliegtuig, thuis. Nu!”.

Voor geeks en freaks: de weer-oorlog.

Mooi dat er een historicus (“Scotty”) aan boord is. Behalve het vertellen van boeiende verhalen over poolexpedities kan je hem uiteraard ook vragen stellen. Wat mij opviel toen ik zelf in de geschiedenis van Spitsbergen dook, is dat in de boekjes weinig tot niets over de rol van Spitsbergen in de tweede wereldoorlog staat. Eerste reactie zou zijn: te koud, te afgelegen, niemand maakte zich druk om Spitsbergen. Maar als je goed kijkt heeft Spitsbergen wel een strategische ligging: de 550km zeestraat tussen Spitsbergen en het vaste land van Noorwegen was de doorgang voor de Moermansk-konvooien, toen Rusland aan het infuus hing en op omvallen stond.


Zowel de eerste reactie (te afgelegen) als de opmerking over de strategische ligging blijken na een gesprek met Scotty correct te zijn. Spitsbergen is nooit onder Duitse bezetting gekomen, maar de Duitsers hebben wel geprobeerd weerstations op afgelegen plaatsen te bouwen. De weerberichten waren bijzonder belangrijk om de aanvallen op de konvooien te plannen. Dus de Engelsen en Noren (en op Groenland de Denen en Amerikanen) deden hun best om de weerstations op te sporen en te vernietigen. Waarop dan weer een U-boot langskwam om als wraak de weerstationnetjes van de geallieerden te vernietigen. Dit staat bekend als de weer-oorlog (“Weather Wars”). Tot zover geek & freak berichtjes.

Laatste uitstapje in Magdalenefjorden (Zondag 20 juni)

Vanochtend stond het laatste uitstapje op het programma. We dalen inmiddels de westkust van Spitsbergen af naar het zuiden. Doel voor het uitstapje was Magdalenefjorden.


We maakten eerst met de zodiacs een “culturele” landing op een plek waar ooit een wasvisvaarders-stationnetje bestond, met ovens en een eigen begraafplaatsje. Dit is van grote historische waarde, want het zijn uiteindelijk de walvisvaarders die in de 17e en 18e eeuw Spitsbergen op de kaart hebben gezet. Er valt echter niet meer te zien dan een hoop stenen, dus echt spannend was dit bezoekje niet.

Met de zodiacs gingen we verder naar een gletsjer in dit fjord. We konden redelijk dichtbij komen wat uiteraard spectaculair is. Daarna stopten we bij een strandje, niet om te zwemmen maar weer eens een wandeling te maken. Een mooie wandeling, alleen moesten we vrij snel terug toen we ca 1 meter wegzakten in de sneeuw.

Zijn die uitstapjes wel veilig in een gebied met zoveel ijsberen? Het is interessant om te bekijken hoe professioneel het Quark team alles aanpakt. Het lijkt net een militaire operatie. Als eerste landt altijd een zodiac met alleen personeel. Twee personen met geweren bekijken snel of het gebied veilig is en nemen vervolgen een stuk verder uitkijkposten in. Zij zijn verantwoordelijk voor het veilig houden van het landingsgebied en de zodiacs. Vervolgens worden de wandeling geleid in kleinere groepen door een gids vooraan, uiteraard met geweer, en een gids achter, jawel ook bewapend. “Leuk” zei iemand tegen mij aan boord, “maar jij neemt wel risico door in een kleine kayak te gaan want ijsberen kunnen zeer goed zwemmen”. Ook hier is echter aan gedacht. De kayakgids heeft in haar kayak ook een geweer in een waterdichte koker. En net buiten gehoorafstand werden wij de hele tijd gevolgd door iemand in een zodiac, jawel, ook bewapend. Nu zijn wapens alleen voor de echte noodgevallen: het Quark team probeert problemen te voorkomen door vooral heel goed te blijven kijken en de omgeving te scannen.

Een groter gevaar is wellicht de kou en het water. En ook hier zijn de Quark medewerkers bijzonder scherp op. Zonder zwemvest of goede warme kleding wordt je geweigerd bij het verlaten van het schip. En voor de kayakkers hebben ze uitstekende drysuits aan boord.

Dus: je voelt je volledig veilig bij alle uitstapjes. De medewerkers zijn de hele tijd met je veiligheid bezig. En dat is ook een voordeel van Quark: er zijn relatief veel medewerkers per passagier, allen zeer ervaren en deskundig.

Liefde & polar plungen (Liefdefjorden, Zaterdag 19 juni)

Het fjord waar we ’s middags in kwamen heeft de toepasselijke Nederlandse naam Liefdeflorden. Waarschijnlijk ooit de naam van een Nederlands schip, maar toepasselijk omdat het een gebied is om verliefd op te worden. Dit is echt het mooiste stukje landschap hier in Spitsbergen: mooie ruige rots-bergen aan beide kanten, een aantal gletsjers en pakijs aan het einde van het fjord. Maar het werd nog beter dankzij het weer: de wind ging compleet liggen en het zonnetje brak eindelijk weer eens goed door. Gevolg was een blauwe hemel, met wat kleine oplossende wolkjes rondom de toppen van de bergen en een spiegelgladde zee. Het plaatje was onbeschrijvelijk mooi – gelukkig dat er zoiets bestaat als een fototoestel.


En door dit prachtige plaatje mochten we kayakken. Kan niet beter. Geen wind, geen stroming, geen geluid. Alleen het spletsen van de paddels, het geluid van de vogels die naast je het water induiken op zoek naar vis, en af en toe het dreigende gekraak van de gletsjers op de achtergrond. En om het dan af te maken: het spetteren van een zeehond die plotseling naast je kayak opdook. Heb je het totaalplaatje? Onvergetelijk! Ongeloofelijk!

Dit en het zien van ijsberen in het wild maakt dit de perfecte dag. Gelukkig dat de cruise nog maar één dag duurt, want mooier kan niet. Maar goed, de dag moest op een onvergetelijke manier afgesloten worden. Dus melde ik me aan voor de polar plunge, een soort nieuwjaarsduik maar dan erger. Samen met vier andere dapperen (de belangstelling was beperkt) werden we naar een ijsvrij strandje gederigeerd. Zwembroek aan en rennen maar!

Mijn taktiek was simpel: zo hard mogelijk het water inrennen zodat je niet meer kunt stoppen. En dit is ook volgens mij DE taktiek, want op het moment dat je totaal in het waterduikt gaat er maar één signaal in je hersenen om: “eruit, eruit, eruit, eruit. nu. nu nu”. Maar dankzij dit en het kayakken wordt ik wel een tv-ster in Australie. Want er is een filmploeg uit Australie aan boord die een reisprogramma maakt. Zeg maar de Floortje Dressink uit Australie, maar dan is die Floortje twee meter groot, ruim 150 kg zwaar en heeft een snor. Maar goed, behalve dat ze een tijdje beelden schoten van mijn kayakkunsten werd ook het plungen door ze gefilmd en probeerden ze een interview af te nemen toen ik het strand weer opstormde. Ik hoop maar dat er iets zinnigs is uitgekomen.....

Polarbear, PB, Peebees, Big Yellow Fellow, Bear, Béééééééééér (Worsleyneset, Zaterdag 19 juni)

Eindelijk waar veel mensen inclusief de expeditieleider “Dutch” op aan het wachten waren: ijsberen. En niet één maar meerdere (een stuk of vijf). We zagen ze voor het eerst één voor één vanaf de brug terwijl we langs een relatief laag stukje land gingen. Later bekeken we twee van dichtbij door middel van de zodiacs. In het begin lagen we nog best ver uit de kust omdat één beer aan het zwemmen was. Toen deze aan land was gekomen konden we iets dichterbij sluipen, ook al werd een respectabele afstand gehouden. Prachtig om ze in het wild te zien! Opvallend is dat ze niet zo wit zijn als sneeuw: ze zijn meer offwhite, een beetje geelig, zodat je ze vrij goed kunt onderscheiden. En vandaar één van de vele bijnamen, big yellow fellow.

Vandaag voetbalt het Nederlands elftal tegen Japan. Helaas krijgen we daar niets van mee, hopelijk kan Isabelle de uitslag mailen voor 21.00 vanavond wanneer de communicatiemogelijkheden gesloten worden (in verband met het opmaken van de rekening, uiteraard blijven we in het geval van nood bereikbaar). We kunnen elke ochtend de uitslagen lezen in een krantje dat ze printen. Ik mag zeggen dat de uitslagen tot nu toe behoorlijk verrassend zijn. En wat leuk om te lezen dat Robert Gesink het zo goed doet in de Ronde van Zwitserland. Ben benieuwd of we al een regering hebben?

Kayakken en BBQ bij Zeipelbukta (vrijdag 18 juni)

Weer een klein stukje terug naar het zuiden, maar nog steeds boven de 80 graden NB, hadden we weer de keuze tussen een zodiac cruise of kayakken. Het werd kayakken, maar wel met een extra laagje kleding en inmiddels drie paar sokken. Ik kreeg het niet koud, dus bleek het gezegde van de expeditieleider toch weer waar: “Er bestaat niet te koud weer, wel niet warm genoeg aangekleed”.


Het kayakken was wederom fantastisch. Langs stijle rotshellingen en rotsen met een dikke laag ijs. Door het pakkijs. En met een dreigende lucht waar plotseling het zonnetje probeerde door te breken, wat een paar prachtige plaatjes opleverden.

Om het doorbreken van de 80 graden NB goed te vieren had het Quark team ’s avonds een echte BBQ georganiseerd op het achterdek, inclusief vrolijke tropische muziek, een buitenterrasje en gluhwein. Heel raar, dik aangekleed met ijsvlaktes op de achtergrond, maar ook heeeeeel leuk!

Phippsoya. Koud he?! (Vrijdag 18 juni)

Wellicht een veel gestelde vraag bij dit soort reizen is “ Heb je het niet koud?”. Tot en met gisteren zou ik gezegd hebben, nee, want op kou kan je je kleden door middel van de “laagjes techniek”. Het was bovendien vrij mild weer. En we hebben allemaal onze eigen opvallende gele Quark Parka gekregen, die ongeveer drie keer warmer is dan mijn eigen winterjas. Dus de eerste dagen zweette ik me kappot. Vandaag was het anders. Buiten op het dek had ik al zoiets van; ik ga maar eens een laagje toevoegen. Was niet genoeg......terug van het zodiacritje rende ik zelfs naar het koffieapparaat wat voor mij een uiterst zeldzame gebeurtenis is, want ik houd helemaal niet van koffie.


Ik had dit stukje ook weer kunnen beginnen met noord, noordelijk, meest noordelijk, want we zitten op het meest noordelijke puntje van onze reis en van Spitsbergen, bij een kleine eilanden groep genaamd Sjuoyane (seven islands) ten noorden van Spitsbergen (80 graden en 40” minuten). Vanaf hier is het alleen maar pakijs tot en met het centrale hart van de noordpool.

Op het programma van vanochtend stond “Bear patrol”. Het is voor velen een belangrijke tik in de box die moet gebeuren. Voor mij persoonlijk zou het een leuke bonus zijn, maar de cruise is voor mij zo wie zo al meer dan geslaagd. Maar goed, we voeren langs en om het pakijs om te proberen beren te spotten. Geweldig trouwens hoe de kapitein de boot door en langs het ijs manoevreert. Maar helaas nog geen succes met ijsberen.

We maakten de koude zodiac cruise rondom het eilandje Phippsoya. Daar zagen we verschillende kolonies walrussen van maar liefst 20 tot 30 exemplaren per groep. Een paar groepen zwommen in het water en kwamen nieuwsgierig onze kant op. Een spectaculair gezicht! Ze keken ons verbaasd aan, alsof ze wilden zeggen “Koud he?!”.

IJssafari door Wahlenbergfjorden (Donderdag 17 juni)

Vanmiddag kwamen eerst twee wetenschappers aan boord (van een ander schip) die onderzoeken wat de footprint van dit soort reizen en expedities is voor de omgeving, en hoe deze verminderd kan worden. Een interessante vervolgstap na de al strenge afspraken die operators als Quark met elkaar hebben gemaakt in AECO verband.


’s Middags kwamen we eindelijk het poolijs tegen. In eerste instantie losse schotsen, met af en toe een zeehond of een walrus. Daarna dikker in allerlei vormen, maten en zelfs kleuren. Het prachtige van het ijs is dat het elke rimpeling uit het water haalt. De zee is hier dus een rustige gladde spiegel met veel ijsbergjes en ijsschotsjes.

Na het eten maakten we een “safaritocht” met de zodiacs tussen het ijs totdat we het vaste pakijs tegenkwamen. Je verwacht met ijs eigenlijk een redelijk gladde schaatbaan. Helaas kan je je ijshockeyschaatsen thuislaten, het is een ruig maanlandschap van ijs en sneeuw. Uiteraard zochten we naar ijsberen. Maar behalve een aantal voetafdrukken hadden we helaas geen succes. Morgen weer een kans!

Peddelen bij Alkefjellet (Donderdag 17 juni)

’s Middags was het weer tijd om je te verkleden als michelin-mannetje. De tweede, zeer spectaculaire kayaktocht ging langs de kliffen en gletsjer van Alkefjellet. De tocht was spectaculair, vanwege het ruige landschap, een prachtig blauwe ijsberg die we tegen kwamen en last but not least de enorm grote vogelkolonie in de kliffen (ruim 100 meter hoog). Er zitten hier naar schatting 60.000 broedende paartjes. Het is een geweldig gevoel, wat niet te omschrijven is, om onder de kliffen te peddelen in een klein bootje met duizenden vliegende en kwekkende vogels boven je. Je ziet ze, hoort ze en ruikt ze....... Het sneeuwde licht wat ook een speciale sfeer gaf aan het kayakken. Echt koud werd het pas terug in de zodiac naar het schip. Dan is het erg luxe om weer even op te warmen in de snikhete russische sauna!

Noord, Noordelijker, Meest Noordelijk. Noordelijkst? (Donderdag 17 juni)

En we gaan verder naar het noorden! De hele nacht heeft het schip doorgevaren en een groot gedeelte van de ochtend. Een van de grote vcordelen van de Akademik Ioffe als boot is dat het een heel stabiel en rustig schip is. Zoals eerder geschreven is het oorspronkelijk ontworpen als wetenschappelijk onderzoekschip en wetenschappers stellen het blijkbaar niet zo op prijs om hun proefjes te doen terwijl het schip alle kanten opslingert en je niet kan communiceren door het harde geluid van de motoren. Het is zelfs zo dat ik als leek het niet door heb of het schip vaart of niet, indien ik niet regelmatig naar buiten kijk.


Mijn eerste enthousiasme over het ijs gisteren is een beetje gedempt: dit ijs was van de gletjser afkomstig en behoort dus niet tot het vaste ijs van de Noordpool. We naderen het vaste ijs nu wel snel: vanavond krijgen we als het goed is een voorproefje en morgen moeten we op het noordelijkste puntje van Spitsbergen tegen het vaste ijs aankomen. Dagelijks krijgt het team ijskaarten door, waarmee ze de route kunnen bepalen. Ze zijn blij dat de zee westelijk van Spitsbergen helemaal openligt, zodat we ver zijn gekomen. De westelijke kant van Spitsbergen profiteert van het uiteinde van de warme golfstroom, die dit gebied zeker in de zomer redelijk begaanbaar maakt. Maar nu zijn ze ook blij dat het ijs dichterbij komt. Want behalve mooie plaatjes levert ijs volgens het team ook de volgende formule op:

ijs = zeehonden. ijs + zeehonden (als voedsel) = ijsbeer.

We werden tijdens de ochtend vermaakt met presentaties van specialisten met een wetenschappelijke achtergrond. Zoals de vogelpresentatie. Nu zal ik geen vogelaar worden, maar het was leuk om te horen dat ik per ongeluk een heel zeldzaam rood vogeltje op de plaat heb gezet (terwijl iedereen zich aan het vergapen was aan de walrussen). Daarna volgde een presentatie van een geoloog. Grappig feitje is dat Spitsbergen ooit (miljarden jaren geleden) dichterbij de zuidpool lag dan de noordpool. En op de “reis”naar het noorden is het ook nog een tijdje tropisch geweest. Niet alleen wij reizen naar het noorden, ook Spitsbergen zelf schuift nog indezelfde richting op.

Ny Alesund – het meest noordelijke plaatsje ter wereld (woensdag 16 juni)

Woensdagmiddag deden we een klein plaatsje aan. Pardon? Een plaatsje bezoeken alsof het een Carribean cruise betreft? Dit was toch “het einde van de wereld”? Klopt allemaal: Ny Alesund is namelijk het meest noordelijke plaatsje ter wereld. En dat is best handig. Want dan kan je ook zeggen dat je het meest noordelijk postkantoor hebt ter wereld. En het meest noordelijke treintje (een oud mijnwerkerstreintje), de meest noordelijke winkel etc etc.


Tegenwoordig is Ny Alesund geen mijnwerkersplaastje meer, maar een wetenschappelijk onderzoeksplaatsje waar landen van over de hele wereld hun eigen lab hebben. Zo liepen we gelijk als eerste tegen het Nederlandse lab aan. Maar er is zelfs een Chinees lab, inclusief prachtige afhaalchineesdraken bij de ingang. Ny Alesund kent ongeveer 120 inwoners in de zomer en ca 30 in de winter (de echte helden). Historisch heeft het waarde als het vertrekpunt van het luchtschip (zeppelin) Norge die in 1926 voor het eerst over de Noordpool vloog naar Alaska. De toren waaraan het luchtschip hing staat er nog steeds. Het is waarschijnlijk de meest noordelijke zeppelintoren ter wereld.

Fjortende Julibukta: “Did you have a nice paddle?”(Woensdag 16 juni)

IJs! Dat was het eerste wat ik zag toen ik vanochtend naar buiten keek.


Stukken ijs in het water, voor het eerst. De Ioffe heeft de hele nacht naar het Noorden doorgevaren en het begint buiten daarom meer en meer een poolgevoel op te leveren. De eerste stop vandaag was bij Fjortende Julibukta, of te wel de 14e juli gletsjer. Een grote gletsjer van 81 km2 en 1200 meter op zijn hoogste punt. Het was ook de eerste dag dat ik kon kayakken. Dus als een Michelinmannetje (veel laagjes kleding, drysuit,
zwemvest) stapte ik vanochtend in een kayak. Het water was spiegelglad, er was geen wind dus het waren de perfecte omstandigheden. Op een ijsschot zagen we nog een zeehond (“beard-seal” dus vrij vertaald een baardzeehond) liggen. In de rotsen zaten vogels van het “merk” Atlantic Puffin. Alle vogelaars aan boord waren helemaal enthousiast: ze zagen er inderdaad grappig uit met oranje voetjes en een opvallende kromme kop. Bij gebrek aan pinguins op de Noordpool zeggen we maar dat we pinguins hebben gezien. Op de kant zagen we ook weer enkele rendieren. Maar het meest indrukwekkende was toch de gletsjer zelf. Lekker rustig peddellen tussen het ijs, in alle rust, genietend van het uitzicht. Het was dan ook een overtuigd “yes” dat ik als antwoord gaf op de vraag “Did you have a nice paddle?”, toen ik als michelinmannetje weer aan boord klom.

Alkornet & Poolepynten (Dinsdag 15 juni)

Dinsdagochtend waren nog een aantal briefings m.b.t. de uitstapjes met de zodiacs. Denk aan veiligheidsvoorschriften maar ook gedragregels hoe om te gaan met de kwetsbare natuur. Dit zijn eigenlijk de standaard regels voor duurzaam toerisme (samengevat: laat niks achter, neem alleen foto’s mee). En


uiteraard: wat te doen bij een ontmoeting met een ijsbeer. Bij de uitstapjes aan land hebben de gidsen allemaal geweren bij zich, maar het zou zonde zijn als ze deze moeten gebruiken. Dus voorkomen is beter dan genezen. Hoewel er uiteraard weinig te genezen is aan iemand die door een ijsbeer is aangevallen of andersom: een ijsbeer die is neergeschoten.

’S Middags gingen we voor het eerst aan land: bij een rots genaamd Alkhornet

(437 meter). De groepen werden ingedeeld naar zwaarte voor een wandeling: licht, gemiddeld of zwaar. Ik koos voor de laatste ook al was die echt niet zo zwaar. Wel kreeg ik het snel erg warm: je kleedt je als snel (te) warm aan voor actief lopen en klimmen. En soms zak je tot voorbij je knieen weg in de sneeuw. Tijdens de wandeling zaken we rendieren, poolvossen en uiteraard veel vogels. Dit plus de prachtige uitzichten vanaf de rotsen en kliffen, en niet te vergeten het fantastische weer (zonnig, blauwe hemel) maakte het uitstapje tot een onvergetelijk succes. Een uitstekend begin!

Na het avondeten gingen we nog één keer land. Het wordt toch niet donker, dus waarom zou je ’s avonds niet een uitstapje plannen. We gingen aan land op een plek met de prachtige naam Poolepynten. Een plek die compleet anders was dan onze middagstop: Poolepynten is een lage wal met een binnenzee en stranden aan beide kanten. Het lijkt op een kunstmatige dijk. Het doel van het bezoekje was om de kolonie walrussen te bekijken. De walrussen stelden ons niet teleur: we zagen eerst drie beesten lekker luieren op het strand.

Toen we terugliepen naar onze zodiac-landingsplaats doken opeens twee walrussen in het water op – recht voor ons. Ze zwommen rustig naar ons toe en staarden ons vervolgens nieuwsgierig aan. Het mag duidelijk zijn dat de klikjes van de camera’s bleven gaan.

Eén van de opmerkingen van het thuisfront was: je zal nu wel lekker rustig slapen zonder kinderen. De eerste nacht viel echter tegen: in het begin slaap je lekker en verwerk je rustig alle indrukken van de dag in je dromen.

Later in de nacht wordt je toch automatisch een paar keer wakker van het licht. Vandaag doe ik een nieuwe poging: behalve de gordijnen gebruik ik ook mijn handdoek, badjas en een trui om het raampje te verduisteren.

Kennismaking met de Akademik Loffe (Maandag 14 juni)

Aan het einde van de middag gingen we dan aan boord van het Quark schip, de Akademik Loffe. Dit Rusische onderzoeksschip uit 1989 kan ruim 100 passagiers vervoeren. Voorzieningen aan boord zijn een eetzaal, bibliotheek, bar, presentatiezaal en zelfs een sauna. Maandag stond vooral in het teken van kennis making met de boot en een aantal (veiligheids)briefings m.b.t. de boot zelf. En er was zelfs een eenvoudige evacuatieoefening.


Communicatie schijnt eenvoudig te kunnen via een soort satelliet sms/e-mail.

Wat ik ga proberen is om stukjes voor mijn weblog naar huis te sturen, waarbij Isabelle ze online zet. Ik heb dus verder geen toegang tot internet of mijn eigen e-mail inbox. Ook zal mijn weblog het voorlopig zonder foto’s moeten stellen.

The end of the world as we know it (and I feel fine) (Maandag 14 juni)

Dit nummer van R.E.M. bleef in mijn hoofd zitten bij het ontdekken van Longyearbyen. Want dit lijkt het einde van de wereld omdat:
(1) De natuur nu al overweldigend is. Ruige besneeuwde bergen rondom een baai. Geen bomen, kaal maar toch één en al natuur.
(2) Het stadje zelf oerlelijk is. Het is gebouwd om te overleven, niet met estethische wensen of de bedoeling om een “gezellige” buurt te bouwen.

Het kleine stadje maakt ook een wat industriele indruk vanwege de (kolen)mijnbouw, ook zijn de mijnen hier niet meer operationeel. Alles lijkt oud, versleten & verlaten.

Toch was het leuk om een kleine wandeling te maken. Ik blijf het zeggen: de bergen rondom de stad zijn prachtig. En bij een nadere inspectie heeft het stadje ook wat: de eenvoudige houten huisjes met de verzameling sneeuwscooters ernaast. Het kleine zeer eenvoudige kerkhofje. Het houten visserskerkje. En het museum over Spitsbergen. Hier leer je uiteraard meer over flora, fauna en geschiedenis. Opvallend is dat Spitsbergen lang een stuk niemandsland geweest waar gelukzoekers gingen jagen. Op een gegeven momen begon iedereen stukjes te claimen: landen, bedrijven en individuen.

Voorbeelden van deze claims en bordjes hangen in het museum. Daarom werd het Spitsbergenakkoord getekend, waarin een beetje duidelijkheid kwam.

Spitsbergen behoort nu tot Noorwegen, maar andere landen hebben binnen bepaalde grenzen vrij toegang om hier activiteiten te ondernemen (iets waar de Russen nog steeds gebruik van maken). Ook kan je je hier als immigrant vrij vestigen (vanuit de hele wereld).

Overigens kan je veel leuke excursies maken vanuit Longyearbyen. Ons hotel (Spitsbergen Hotel) kan uitstekend hierover adviseren: je kan fossielen zoeken bij een gletsjers, trekkings maken in de bergen, hondenslee-excursies maken of bezoekjes brengen aan oude mijnen. Helaas had ik hiervoor niet de tijd. Grappig is het advies wat het hotel geeft: ga of georganiseerd met een

(gewapende) gids mee op pad of neem “je eigen vuurwapen” mee. Want ijsberen zitten hier overal, vorige week zelfs één keer in het stadje, en ze zijn levensgevaarlijk.

Om half twee was het tijd voor Nederland-Denemarken en uiteraard kan je in Longyearbyen ook een televisie vinden om voetbal te kijken, namelijk in de lobby het SAS Radison hotel. De lekkere 2-0 overwinning was het toetje op de geweldige ervaring om hier te zijn, aan het einde van de wereld. I feel fine.

Jetlag in Europe (Zondag 13 juni)

Met een stevig jetlaggevoel ben ik om kwart over twaalf ’s nachts (dus eigenlijk op maandag) aangekomen in Longyearbyen, de “hoofdstad”van Spitsbergen. Jetlaggevoel voor een reisje in Europa? Jawel, ten eerste duurde de reis ruim 10 uur met drie vluchten (Amsterdam-Oslo-Tromso-Lonyearbyen). Ten tweede kom je dus midden in de nacht aan, maar is het hier volkomen licht. Nu in de zomer wordt het hier binnen de poolcircel niet donker. Heel vreemd. Maar een terechte compensatie voor het feit dat het hier in de winter niet licht wordt......

Hoogtepunt van deze reisdag: de landing in Tromso. Een prachtige landing door een Noors Fjord, met besneeuwde toppen aan beide kanten van het vliegtuig.

Tips:

Ondanks het doorlabellen en de informatie op Schiphol, moet je toch je bagage ophalen in Olso en door de douane. Dit staat op slechts één bord aangegeven. Als je deze mist, mist je bagage jou.... Dat is dus een Nederlands stel overkomen. Beetje vervelend wanneer je bagage niet de boot haalt, want deze is niet na te sturen.

Op Oslo airport kan je alle valuta pinnen: Dollars, Euro’s en Noorse Kronen. Vooral Dollars schijnen handig te zijn aan boord i.v.m. fooien.

Aftellen...nog drie dagen

Nog drie dagen, en dan vertrek ik naar Spitsbergen!

Mocht je willen zien welke reis ik ga doen, uiteraard staat hij op de site van Sawadee Reizen
http://www.sawadee.nl/reisroutes/toon_reis.php?rc=XSI

Zoals vermeld is dit een "kort" rondje Spitsbergen. Er zijn uitgebreidere reizen, voor een totaal overzicht zie:
http://www.sawadee.nl/navigatie/continent.php?regio=Noord-en-Zuidpool#Spitsbergen

Of indien je de Noordpool te dichtbij vindt.....je kan ook naar de Zuidpool met Sawdee/Quark:
http://www.sawadee.nl/navigatie/continent.php?regio=Noord-en-Zuidpool#Antarctica

Spitsbergen - wist je dat?

De naam Spitsbergen klinkt Nederlands en is het ook; deze naam is aan de eilandengroep gegeven door Willem Barentsz in 1596 op weg naar Nova Zembla.

Als je even in de beschrijvingen duikt, dan kom je genoeg grappige en interessante feitjes tegen uit de categorie "wist je dat....."

...Spitsbergen ruim 550 km ten noorden van Noorwegen ligt?
...Dat dus erg noordelijk is (om precies te zijn 74-81 NB)?
...Spitsbergen onderdeel is van Noorwegen maar vreemd genoeg niet van het verdrag van Schengen?
...Er daarom geen belasting wordt geheven op drank, waardoor de alcoholische prijsverschillen met het dure vasteland van Noorwegen enorm zijn?
...De Noorse naam voor Spitsbergen Svalbard is?
...Spitsbergen een eigen internetdomein-landcode heeft (SJ)?
...Sinds 2008 de internationale genenbank er is gevestigd ("de Wereldzaadbank")?
...In Spistbergen veel fossielen zijn gevonden, waaronder het enige complete skelet van een pliosaurus?