Dinsdagochtend waren nog een aantal briefings m.b.t. de uitstapjes met de zodiacs. Denk aan veiligheidsvoorschriften maar ook gedragregels hoe om te gaan met de kwetsbare natuur. Dit zijn eigenlijk de standaard regels voor duurzaam toerisme (samengevat: laat niks achter, neem alleen foto’s mee). En
uiteraard: wat te doen bij een ontmoeting met een ijsbeer. Bij de uitstapjes aan land hebben de gidsen allemaal geweren bij zich, maar het zou zonde zijn als ze deze moeten gebruiken. Dus voorkomen is beter dan genezen. Hoewel er uiteraard weinig te genezen is aan iemand die door een ijsbeer is aangevallen of andersom: een ijsbeer die is neergeschoten.
’S Middags gingen we voor het eerst aan land: bij een rots genaamd Alkhornet
(437 meter). De groepen werden ingedeeld naar zwaarte voor een wandeling: licht, gemiddeld of zwaar. Ik koos voor de laatste ook al was die echt niet zo zwaar. Wel kreeg ik het snel erg warm: je kleedt je als snel (te) warm aan voor actief lopen en klimmen. En soms zak je tot voorbij je knieen weg in de sneeuw. Tijdens de wandeling zaken we rendieren, poolvossen en uiteraard veel vogels. Dit plus de prachtige uitzichten vanaf de rotsen en kliffen, en niet te vergeten het fantastische weer (zonnig, blauwe hemel) maakte het uitstapje tot een onvergetelijk succes. Een uitstekend begin!
Na het avondeten gingen we nog één keer land. Het wordt toch niet donker, dus waarom zou je ’s avonds niet een uitstapje plannen. We gingen aan land op een plek met de prachtige naam Poolepynten. Een plek die compleet anders was dan onze middagstop: Poolepynten is een lage wal met een binnenzee en stranden aan beide kanten. Het lijkt op een kunstmatige dijk. Het doel van het bezoekje was om de kolonie walrussen te bekijken. De walrussen stelden ons niet teleur: we zagen eerst drie beesten lekker luieren op het strand.
Toen we terugliepen naar onze zodiac-landingsplaats doken opeens twee walrussen in het water op – recht voor ons. Ze zwommen rustig naar ons toe en staarden ons vervolgens nieuwsgierig aan. Het mag duidelijk zijn dat de klikjes van de camera’s bleven gaan.
Eén van de opmerkingen van het thuisfront was: je zal nu wel lekker rustig slapen zonder kinderen. De eerste nacht viel echter tegen: in het begin slaap je lekker en verwerk je rustig alle indrukken van de dag in je dromen.
Later in de nacht wordt je toch automatisch een paar keer wakker van het licht. Vandaag doe ik een nieuwe poging: behalve de gordijnen gebruik ik ook mijn handdoek, badjas en een trui om het raampje te verduisteren.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten