The end of the world as we know it (and I feel fine) (Maandag 14 juni)

Dit nummer van R.E.M. bleef in mijn hoofd zitten bij het ontdekken van Longyearbyen. Want dit lijkt het einde van de wereld omdat:
(1) De natuur nu al overweldigend is. Ruige besneeuwde bergen rondom een baai. Geen bomen, kaal maar toch één en al natuur.
(2) Het stadje zelf oerlelijk is. Het is gebouwd om te overleven, niet met estethische wensen of de bedoeling om een “gezellige” buurt te bouwen.

Het kleine stadje maakt ook een wat industriele indruk vanwege de (kolen)mijnbouw, ook zijn de mijnen hier niet meer operationeel. Alles lijkt oud, versleten & verlaten.

Toch was het leuk om een kleine wandeling te maken. Ik blijf het zeggen: de bergen rondom de stad zijn prachtig. En bij een nadere inspectie heeft het stadje ook wat: de eenvoudige houten huisjes met de verzameling sneeuwscooters ernaast. Het kleine zeer eenvoudige kerkhofje. Het houten visserskerkje. En het museum over Spitsbergen. Hier leer je uiteraard meer over flora, fauna en geschiedenis. Opvallend is dat Spitsbergen lang een stuk niemandsland geweest waar gelukzoekers gingen jagen. Op een gegeven momen begon iedereen stukjes te claimen: landen, bedrijven en individuen.

Voorbeelden van deze claims en bordjes hangen in het museum. Daarom werd het Spitsbergenakkoord getekend, waarin een beetje duidelijkheid kwam.

Spitsbergen behoort nu tot Noorwegen, maar andere landen hebben binnen bepaalde grenzen vrij toegang om hier activiteiten te ondernemen (iets waar de Russen nog steeds gebruik van maken). Ook kan je je hier als immigrant vrij vestigen (vanuit de hele wereld).

Overigens kan je veel leuke excursies maken vanuit Longyearbyen. Ons hotel (Spitsbergen Hotel) kan uitstekend hierover adviseren: je kan fossielen zoeken bij een gletsjers, trekkings maken in de bergen, hondenslee-excursies maken of bezoekjes brengen aan oude mijnen. Helaas had ik hiervoor niet de tijd. Grappig is het advies wat het hotel geeft: ga of georganiseerd met een

(gewapende) gids mee op pad of neem “je eigen vuurwapen” mee. Want ijsberen zitten hier overal, vorige week zelfs één keer in het stadje, en ze zijn levensgevaarlijk.

Om half twee was het tijd voor Nederland-Denemarken en uiteraard kan je in Longyearbyen ook een televisie vinden om voetbal te kijken, namelijk in de lobby het SAS Radison hotel. De lekkere 2-0 overwinning was het toetje op de geweldige ervaring om hier te zijn, aan het einde van de wereld. I feel fine.